پس از فروپاشى دروازه‌ها و خندق شهر در سال‌هاى نخست قرن حاضر، تا اواخر سال ۱۳۴۰ هـ .ش که شهر تهران داراى طرح توسعه جامع شهرى شد (و بر اساس آن محدوده قانونى و خدماتى شهر مشخص شد)، یعنى در طول ۴ دهه اول این قرن، برنامه‌هاى نوسازى و توسعه معابر، زیرساخت‌ها و خدمات شهرى که به ویژه در منطقه شمال شهر متمرکز بود، عامل عمده افزایش تفاوت قیمت زمین بین شمال و جنوب شهر و تشکیل فضاها و محله‌هاى متمایز بود.
