لوکوربوزیه شهرهای آینده را شهرهایی تجسم نمود که از آسمانخراشهای عظیم و مرتفع تشکیل شده است . در هر یک از این آسمانخراشها ی چند عملکردی ، حدود صد هزار نفر کار و زندگی خواهند کرد. در این ساختمانها ، آپارتمانهای مسکونی ، ادارات ، فروشگاه ها ، مدارس ، مراکز تجمع و کلیه احتیاجات یک محله بسیار بزرگ فراهم است. ساکنان این مجتمع ها ، از دود و سر و صدای ترافیک اتومبیل ها به دور هستند و بجای آن از آفتاب و دید و منظر زیبا استفاده میکنند. بر اساس این نظریه ، دو شهر مهم در دهه پنجاه میلادی ، طراحی و اجرا شد. یکی شهر چندیگار در هند بود که توسط خود لوکوربوزیه طراحی شد. طرحها و پروژه های لوکوربوزیه در بسیاری از کشورها به اجرا در آمد . ولی بیشترین کارهای او در فرانسه و هندوستان بود

چندیگره (شاندیگار) 1951 تا 1965

ساخت شهری کاملاً جدید، آرزویی است که هر شخص نوگرایی در سر می پروراند. لوکوربوزیه در 1951 به این آرزو رسید و تا پایان عمر خود (1965) سرگرم آن بود.

پس از امضای موافقت نامه ی سال 1947 میان هند و پاکستان ، ایالت پنجاب بین دو کشور تقسیم شد و لاهور پایتخت این ایالت در پاکستان باختری قرار گرفت. دولت پنجاب شرقی با مسئله ی تنظیم امور ایالت و رسیدگی به وضع پناهندگان روبرو شد و انتخاب شهری به عنوان پایتخت پنجاب هند در دستور کار قرار گرفت. در آغاز شهرهای موجود بررسی شد اما هر کدام به دلیلی پذیرفته نشد، سپس بر آن شدند تا شهر جدیدی را بسازند، دولت مرکزی نیز از این تصمیم پشتیبانی کرد و نهرو این شهر را نماد آزادی هند و رهایی از سنت های گذشته و بیانگر سرنوشت آینده ی ملت خواند.

طراحی شهری چندیگره {تلفظ فرانسوی – شاندیگار} با همکاری جین درو، مکسول فرای و پسر عمو و شریک سابق لوکوربوزیه_ پیرژانره_ انجام پذیرفت.

البته هندوستان در سده ی بیستم تجربیات فراوانی در ساخت شهرهای جدید داشت. سبک حاکم بر دهلی کلاسی سیستی بود و لوکوربوزیه کوشید تا از عظمت گرایی طرح ساختمان های دهلی نو استفاده نموده، آن را در قالب فرم های نوگرایانه طراحی نماید. پافشاری دولت هند بر بهره گیری از فرم های بومی، به مذاقش خوش نمی آمد و حتی یک بار به نهرو گفته بود که : «اساساً در دنیای امروز که شما ماشین، شلوار و دموکراسی را پذیرفته اید، سبک بومی چه جایگاهی دارد؟». اما سرانجام ناگزیر شد که برای توجیه طرح هایش، آنها را الهام گرفته از زندگی و معماری هندی قلمداد کند.

نقشه ی شهر به علت شتاب در آغاز کار جاده سازی، در شش هفته طراحی شد. این شهر برای 150000 نفر جمعیت پیش بینی شده بود که تا 500000 نفر امکان گسترش داشت و 3/1 جمعیت آن را می باید کارمندان ادارات تشکیل دهند. دولت متعهد شده بود که ساختمان های عمومی و خانه های کارمندان، یعنی بخش مهمی از شهر را بسازد. طراحان بر پایه ی برنامه ای دقیق قاعدتاً توانایی کنترل روند کار _ از کارهای شهرسازی تا آخرین جزییات معماری _ را داشتند (بنه ولو، ج 2 ، 1384 : 113)

دادگاه عالی چندیگار - شارل ادوارد ژانره(لوکوربوزیه) - معاصر 1952 

شاندیگار براساس تئوری «هفت راه» لوکوربوزیه که گونه ای سلسله مراتب شمرده می شود _ شکل گرفته است. شبکه ای از راه های تندور _ راه های درجه یک، دو و سه _ شهر را در زاویه های قائمه قطع کرد و شطرنجی از بخش های بزرگ مستطیل شکل بوجود آورده اند. هر کدام از این بخش ها که نزدیک به صد هکتار بودند، می باید یکی از کاست های اجتماعی هند را در خود جای می داد، برای این کار، 13 گونه مسکن متفاوت طراحی شده بود. از میان هر بخش نوار سبز وسیعی گذر می کرد که نه تنها مجموعه های مسکونی هر بخش را به دو قسمت تقسیم می نمود، بلکه اتصالی شمالی جنوبی بین بخش ها نیز پدید می آورد.

خدمات تجاری و همگانی شهر به صورت مشترک به گرد راههای 4 (تجاری) شکل گرفته بود. از این محورهای شرقی _ غربی تجاری راه های 5 و 6 جدا شده که تا ورودی خانه ها ادامه می یابد. درراستای نوارهای سبز نیز راههای 7 قرار دارند که دسترسی پیاده به خدمات آموزشی و اوقات فراغت را تأمین می نماید.

دادگاه عالی چندیگار - شارل ادوارد ژانره(لوکوربوزیه) - معاصر 1952 

محدوده ی دولتی در شمال شهر و در محله ای ویژه پیشنهاد شده است. در این بخش، ساختمان های اداری _ که در آن همه ی وزارتخانه ها تجمع یافته اند _ کاخ استاندارد، مجلس و کاخ دادگستری، در فضایی باز که با تپه ماهور، آب نماها، درختکاری و عناصر نمادین آراسته شده اند، قرار دارد.

با آنکه ادعا می شد که جزئیات در همه ی ابعاد مجموعه و با دقت تمام حل شده است، اما توجه اصلی لوکوربوزیه، به مسائل صوری و کالبدی محیط بود و ترجیح می داد تا بر داده های همبستگی مانند اقلیم تکیه کند و نه بر مسائل متغیری چون روابط اجتماعی. لوکوربوزیه در این طرح دنیایی از فرم های شاید شگفت انگیز را به شهرنشینان این استفاده کنندگان ساده، ارائه می دهد. (بنه ولو، ج 2، 1384 : 120)

اما به رغم کیفیت مناسب تک بناها، کیفیت مجموعه با شکست روبرو شد. لوکوربوزیه در طرح این شهر که به عنوان نماد هندوستان نوین طراحی شد، جهشی به آینده می دید. در کشوری که بیشتر مردمش ناگزیر بودند پیاده راه بروند. شهری مناسب خودرو طراحی نمود. حتی شخصیت قدرتمندی همچون لوکوربوزیه نتوانست انگاره هایش را با واقعیت هندوستان همساز کند. 

(زینب جوادی نیا - انسان شناسی و فرهنگ)

در همین زمینه بخوانید : 

                   • لوکوربوزیه