فارق التحصیلان رشته مهندسی شهرسازی که امروزه دانشگاه ها ورودی های بسیار زیادی در مقطع کارشناسی و حتی چه بسا در مقاطع بالاتر تا دکتری دارد، چه می کنند؟ مهمتر آنکه اساتید ما که امروزه نیز نسبت به گذشته روابط بهتری با اساتید به نام خارجی و بهره مندی از آنان دارند، تا چه حد دغده ی شهرهای ایران را در سر می پرورانند؟ مهم آن که در عمل، امروزه شهرسازان تبدیل به جامعه ای صرفا برای "خود" شده اند، در دنیای تئوری های خود زندگی می کنند و در دنیای خود به تحصیل می پردازند. این دنیا آنقدر با دنیای واقعی شهرهای ما فاصله گرفته است که اساتید و دانشجویان ما هدف والای خود را گم کرده اند و در دسته بندی های مختلف یا صرفا به اهداف خود فکر میکنند یا به دنبال کسب درآمد از پروژه های خود هستند. پروژه هایی که چه بسا خود نیز اهداف والای تئوری‌هایشان را دنبال نمی کنند.

 بدون شک بی توجهی مقامات شهری به اساتید و از سوی دیگر نداشتن دانش و تخصص لازم و کافی توسط خود آن ها بر فراموشی این دانش و سهل انگاری در مسائل مهم شهری دامن زده است اما سوال اصلی از اساتید آن است که آن ها در عمل تا چه حد به اثبات خود تلاش کرده اند. چرا هدف والای شهرسازی در ایران گم شده است و اسم این رشته و اساتید به نامش صرفا تبدیل به برنامه های تبلیغاتی برای دانشگاه ها و موسسات گوناگون شده است. 

چرا شهرسازان توانایی یاری رساندن به شهرهایمان را ندارد؟ و اگر این توانایی را ندارند پس تلاش برای آن را چه سود؟ همایش ها، کلاس های آموزشی، تدریس های دانشگاهی، و تحقیق ها و پژوهش ها و مقاله نویسی ها چرا برای هدف اصلی اجرائی شدن و کاهش روز به روز مرز تئوری و عمل نیستند و هرکدام تبدیل به ابزاری برای شهرت و کسب درآمد توسط گروه خاصی است. چرا پروژه های شهری ما پس از اجرا تبدیل به سیبل انتقادات اساتید و نمونه های موردی اشتباهاتی که هرگز نباید تکرار شوند، می شود و هر بار این چرخه باز تکرار می شود؟ قبل از شروع پروژه های جدید چرا انتقادات ضعیف هستند؟ 

اگر جایگاه شهرسازی در میان مسئولین فراموش شده است یا از اهمیت بالایی برخوردار نیست، جامعه ی علمی شهرسازان تا چه اندازه به خود اعتماد دارد؟ و تا چه اندازه دغدغه ی آن ها تلاش برای بهبود شهرهایمان است؟ چرا به جای کاهش دادن مرز تئوری و عملِ دانش شهرسازی در ایران روز به روز این فاصله را بیشتر می کنیم؟ آیا گذشت 30 سال فرصت خوبی برای بومی سازی این دانش که ریشه هایی در تمدن خودمان نیز دارد، نیست؟ دانشگاهیان تا چه زمانی هدفشان را فقط خودشان می بینند؟ آیا زمان اتحاد میان شهرسازان و تلاش برای بهبود شهرهایمان نرسیده است؟ شهرسازی در ایران در آستانه ی میانسالی خود به کدام سمت می رود؟

#آقای_شهرساز