این "نوارها" نوعی معماری منظر مجسمه وار است که در برنامه هنر و معماری منظر سازمان مدیریت خدمات شهری سانفرانسیسکو در میدان ۵۰ United Nations صورت پذیرفته است.
طراحی این حیاط تقارن کلاسیکی از ساختمان آرتور براون میباشد که در سال ۱۹۳۲ ارائه داده است و اکنون در این طرح شبکه ای از پیاده روها و نیمکت های تندیس گونه، آبنما ها و فضای سبز برای این ساختمان خلق شده که ۲۰ هزار مترمربع مساحت دارد.
شرکت معماری Garten دو آبنمای کلاسیک طرح آرتور براون که در سال ۱۹۳۲ طراحی و هرگز ساخته نشد را به شکل فرم های سنگ گرانیتی امروزی بازپروری کرد.
این فرم ها قسمتی از شکل بتونی نوارهای کف است که به صورت افقی در امتداد فضا کشیده شده و به کنار سطح سنگ گرانیت دفورمه شده بزرگتر پیاده رو، متصل گشته است.
نیمکت های چشم نواز ساخته شده از بتن درجا که از نوارهای کف به بالا بر آمده که پیچ و تاب می خورد و دوباره به کف بر میگردد، درست شده است و برای حیاط یک سیستم ریتمیک گردشی و نشانه گذاری شده ایجاد میکند.
این نیمکت ها از بتن بازیافت شده و درجا ساخته شده و این احساس را القاء میکنند که سطح افقی کف به بالا آمده تا امواج به هم تنیده سه بعدی خلق شود و نیز نقاط استراحت و نشستن در سیرکولاسیون حیاط را نشان میدهد.
شخصیت سبز حیاط بر اساس تکنولوژی ساده ی پایدار سبز شکل گرفته است که با آب کمتر و استفاده از گیاهان بردبار به نور کم که شامل ۳۲ درخت توس سفید میشود که مابین زمین پیاده روی فعال و دیوارهای سفید ساختمان، خطوط عمودی ایجاد میکنند.
این "نوارها" ما بین "حفظ معماری تاریخی" و "استفاده سازگارپذیر از ساختمان فدرال" یک خط حساس رسم نموده اند و نیز پایداری و سبز بودن این پروژه، برای سازمان مدیریت خدمات شهری در تقدم بوده است.
منبع:contemporist
memarinews