پژوهشی که به تازگی توسط «براندون فولر» و «پل رومر»، دانشجویان دانشگاه نیویورک، انجام شده نشان می دهد که جمعیت شهرنشین جهان تا سال ۲۲۱۰ به ۹.۸ میلیارد نفر خواهد رسید که این رقم ۸۷ درصد جمعیت ۱۱.۳ میلیارد نفری پیش بینی شده برای آن زمان را شامل می شود. البته تنها ۱.۲ میلیارد نفر از این جمعیت شهری در شهرهای توسعه یافته زندگی خواهند کرد و اکثریت این جمعیت یعنی ۸.۶ میلیارد نفر در شهرهای در حال توسعه ساکن خواهند بود. ..
البته قسمت عمده و بخش اعظم رشد این جمعیت شهری در یکصد سال آینده اتفاق خواهد افتاد و قرن ۲۱ را به واقع به قرن شهرنشینی تبدیل خواهد کرد. بنابر این پژوهش جمعیت شهری جهان تا سال ۲۱۱۰ از ۳.۶ میلیارد به ۹ میلیارد نفر خواهد رسید و پس از این تاریخ نرخ رشد جمعیت شهری رو به کاهش خواهد گذاشت.
در کشورهایی که به لحاظ اقتصادی توسعه یافته محسوب می شوند، از هم اکنون این پروسه ی رشد جمعیت شهری روند پایداری پیدا کرده است. به طوریکه کل جمعیت شهرنشین این کشورها از ۹۶۰ میلیون نفر در حال حاضر تا سال ۲۱۱۰ تنها به ۱.۲ میلیارد نفر خواهد رسید. بنابراین به طور تقریبی می توان گفت که ین روند رو به افزایش شهرنشینی جدید کاملا در کشورهای در حال توسعه اتفاق خواهد افتاد به طوریکه جمعیت شهری ۲.۶ میلیارد نفری کنونی کشورهای در حال توسعه تا سال ۲۱۱۰ به ۷.۸ میلیارد نفر و تا سال ۲۲۱۰ به ۸.۶ میلیارد نفر خواهد رسید.
نمودار زیر که از مقاله ی منتشر شده از این پژوهش استخراج شده، نشان می دهد که چرا رشد جمعیت شهری مشکلی خاص کشورهای در حال توسعه است. آنگونه که این پژوهشگران متذکر شده اند « تداوم پروسه ی شهرنشینی به طور طاقت فرسایی پدیده ای در مناطق کمتر توسعه یافته خواهد بود و البته به طور طاقت فرسایی پدیده ی قرن 21». 
این ارقام ما را متقاعد می کند که چرا ساخت شهر مهمترین کاری خواهد بود که در قرن آینده مجبور به انجام آن هستیم. ما مجبوریم که به طور اساسی شهرهای موجود را توسعه دهیم و شهرهای جدیدی نیز بسازیم تا بتوانیم ۵ میلیارد ساکن جدید شهری را در دنیای در حال توسعه مسکن دهیم.
فولر و رومر بیان داشته اند که شهرهای امروز به آسانی گنجایش رشد برای جای دادن این ۵ میلیارد ساکن جدید شهری را ندارند. طبق محاسبات ایشان، برای جای دادن این ساکنان جدید لازم است شهرهای موجود جهان ۶ برابر شوند. حتی فراتر از آن، علاوه بر ۱۲۵ کلانشهر موجود جهان که هم اکنون جمعیت بسیار متراکمی را در خود جای داده اند، جهان آینده نیاز به ۵۰۰ کلانشهر جدید دیگر هر کدام با ۱۰ میلیون نفر جمعیت خواهد داشت. این آمارها بیانگر آنست که شهرسازی طی دهه های پیش رو بسیار ضروری است.
مشکل اینجاست که در بسیاری از نقاطی که سریعا در حال شهری شدن است، شهرنشینی و شهرسازی در فضایی اتفاق می افتد که نهادهای خدمات رسان ضعیف داشته و ظرفیت بخش عمومی در آنجا محدود است. آنگونه که فولر و رومر در گزارش خود آورده اند: « شهرنشینی در جهان در حال توسعه در زمانی رونق می گیرد که توانایی برای اداره جمعیت جدید هنوز محدود است». آنها می افزایند: «نشانه های کمی وجود دارد که ظرفیت دولتی قادر باشد به طور همزمان برای مدیریت زندگی شهری در همه ابعاد آن و شبیه آنچه که در کشورهای ثروتمند در حال حاضر اتفاق می افتد، خدمات شهری را افزایش داده یا فراهم کند».
به همین دلیل فولر و رومر پیشنهاد می دهند که اساسا با حذف شروع کنیم. آنها پیشنهاد خود را در قالب چند اصل مطرح کرده اند. اصل اول این است که در ساختن شهرهای جدید و توسعه ی شهرهای موجود، دولت ها قادر خواهند بود فضای عمومی را بدون درهم برهمی حق خرید اجباری کناربگذارند. این به معنی آنست که در نظر آنها شهرها می توانند به طور تاثیرگذارتری برای مبارزه با ازهم پاشیدگی و تنزل زیست محیطی، فقر و مسائل کلیدی دیگر فعالیت کنند.
اصل دوم پیشنهاد می کند که ایجاد شهرهای جدید با سیستم مدیریت کاربردی تر و عادلانه تر می تواند به عنوان یک راهکار در مقابل سیستم های ناکارآمد و فاسدی که در حال حاضر در مدیریت بسیاری از شهرهای سریعا در حال رشد در جای جای جهان دیده می شود، کارگشا باشد. مهاجرت های جدید با حرکت خود، اساسا این توانایی را دارند که با شهری کارآمدتر تطبیق یابند و اینگونه زمینه ی بازی را در حوزه ی شهرنشینی در سراسر جهان تغییر دهند. نمونه ی اینچنین توسعه شهری را می توان در شنژن چین و خیابان منهتن نیویورک مشاهده کرد.
پیشنهاده ی فولر و رومر که از مکانیزم های دربردارنده ی ایده ی ساخت شهرهای جدید با ساختارهای اداری موثرتر حمایت می کند، این امید را دارد که با مشکلات سکونتگاه های جهانی و مناطق فقیرنشین برخورد کند. در بسیاری از ملت های فقیر شهرنشینی اساسا در قالب انفجار جمعیت کلانشهرها اتفاق می افتد، به طوریکه ساکنان آن ملت هیچ جای دیگری برای رفتن ندارند و نمی توانند انتخاب کنند. اما افزایش تعداد شهرها، به جای گسترش شهرهای موجود، می تواند به طور تاثیرگذاری رقابت بیشتر و در نتیجه خلق شهرهای بهتری را موجب شود.
مسلم است که پروژه ی شهرنشینی هر روز رو به جلو می رود و هر سال ۶۰ میلیون ساکن جدید به شهرها می افزاید. بنابراین زمانی برای از دست دادن باقی نمانده است و ما نیازمند آن هستیم که ساخت پلان های موثرتر برای ساختن شهرهای جدید و توسعه ی شهرهای کنونی در سراسر جهان را آغاز کنیم.
مرجع: The Atlantic Cities
به گزارش ایمنا