فرهنگ در مکتب شهرسازی اصفهان
چکیده
در سال 996 هجری قمری، شاه عباس اول از سلسله صفویان به پادشاهی ایران رسید و در سال1007 هجری قمری، با برگزیدن اصفهان به عنوان پایتخت، فصل جدیدی در معماری و شهرسازی ایران آغاز کرد. این سبک نو پا توسط بزرگانی چون شیخ بهایی، میرفندرسکی، میرداماد، ملاصدرا و... به اوج شکوفایی خود رسید و به مکتب اصفهان در شهرسازی شهرت یافت. صفویان با پایه گذاری حکومتی ایدئولوژیک بر مبنای اسلام شیعی دوازده امامی و اعلام این شریعت به عنوان دین رسمی کشور، فرهنگ ایرانی را با ایدئولوژی شیعی آمیختند و در زمان شاه عباس اول این فرهنگ ایرانی اسلامی به طور جدی در معماری و شهرسازی ایران متجلی شد. این مکتب روح شهر را بر کالبد آن ارجح میشمارد و بر پایه ی روابط اجتماعی میان مردم در محله و به طور کلی شهر استوار است. با بررسی ابعاد طراحی و برنامه ریزی شهری در این مکتب، به روش تفسیری تاریخی، نقش فرهنگ در این مکتب را بررسی می کنیم و نتیجه می گیریم که چون این نگرش در شهرسازی، شهر را موجودی زنده و پویا می شمارد، فرهنگ و فرهنگ گرایی در جزء جزء آن نمود پیدا می کند و به طور کلی این مهم یک اصل لاینفک در این مکتب شمرده می شود.
واژه های کلیدی: شهرسازی مکتب اصفهان، شهرسازی فرهنگ گرا، فرهنگ ایرانی اسلامی، صفویه
نوید فتاحی سده - دانشجوی مهندسی شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)
علی افیونیان - دانشجوی مهندسی عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)
جهت دانلود کامل مقاله اینجا کلیک کنید