|
در کنار بسیاری از علوم و دانش های مطرح در جهت کاهش آسیب های ناشی از زلزله، دانش شهرسازی را می توان از جمله علوم و دانش های موثری دانست که جامعه گسترده تری را تحت پوشش خود قرار می دهد. در تحقیق حاضر تلاش گردیده است تا از طریق به کارگیری معیارهای شهرسازی و نیز دانش ها و روش های نوین GIS و AHP پیشنهادهایی برای تعیین آسیب های احتمالی نواحی شهری از زلزله ارائه شود. برای تدقیق این پیشنهادات، محدوده فرحزاد به عنوان نمونه موردی مورد بررسی قرار گرفته است. |
مهمترین مرحله در هر طرح شهری، شناخت صحیح، دقیق و جامع بستر های طبیعی و انسانی شهر مورد مطالعه است تا بر اساس آن بتوان مشکلات و کمبود ها را شناسایی و راههای بهینه را برای رفع آن در نظر گرفت. به همین منظور باید از تجربیات و نظرات کارشناسهای متخصص تمامی رشته ها ، چون معماری،شهرسازی، جغرافیا ، جامعه شناسی...
نگاه کالبدی و فیزیکی باید به نگاه توسعهای با اولویت به ویژگی اقتصادی و فرهنگی محله مورد مداخله، تبدیل شود و در توسعه پایدار منوط به مشارکت باشد. انسانمحور بودن زندگی شهری، در توسعه پایدار نیز، محور است و با توجه به مشارکت مردم و سازمانهای محلی، برای ایجاد حس شهروندی و تعلق به محلات در بین شهروندان، میبایستی ساختار طرحهای جامع سنتی را تغییر داد. راه برونرفت از تناقض بین احیا و بازسازی و حفظ هویت فرهنگی ...
شهرها محصولی از فرهنگ مردمان هر سرزمین و متأثر از عواملی همچون اقلیم، اقتصاد و …. باورها و جهان‌بینی ساکنان است. شهرها چه کوچک، چه بزرگ، در هرزمان و هر جا به دلیل ویژگی‌های انسانی خود از مراکز و پایگاه‌های دین، علم، هنر و ادب بوده‌اند...
پایداری یک معنای نسبی دارد، پایدار ماندن یعنی ادامه دادن و به جلو رفتن است. منظر پایدار پدیده ای است که توقف ندارد و در تمام سال ها و برای تمام نسل ها زنده و پویا است و به بقای خود ادامه می دهد. منظری است که برخاسته از هویت یک قوم و ملت است.
فیلیپ جانسون : (( هیچ جامعه ی جدیدی بدون ساختمان های جدید معنی ندارد…)).
گسترش تکنولوژی بشری از یک سو و قدم نهادن بشر در برهه ای جدید بنام عصر دیجیتال و فناوری ، تصویری نو در برابر انسان امروزی می گشاید. انسانی که سه انقلاب بزگ کشاورزی ، صنعتی و اطلاعاتی و ارتباطی را پشت سر نهاده و هم اکنون در عصری بنام ” سوپر مدرن” زندگی می کند؛ عصری که آن را مولد نامکان می نامند.
مکانیابی هوشمندانه طراحان شهری عصر صفویه به گونه ای بوده که از یک سو این محور ها ، جهت توسعه آینده شهر در شهرهایی نظیر اصفهان ، شیراز ، قزوین و ... را شکل داده و از سوی دیگر به صورت آگاهانه و منسجم با محور ارگانیک بازار و فضاهای شهری حول آن و بافت کهن اصفهان ترکیب می شود ...
در کمتر از نیم قرن پیش، هنوز تعداد محدودی از مردم جهان (زیر 30 درصد) در شهرها زندگی می کردند. در کشور خود ما جمعیت شهرهای بزرگی چون تهران ، تبریز،اصفهان، مشهد و شیراز، در سال 1312(1933) به ترتیب 540 هزار، 213 هزار، 204 هزار، 176 هزار و 129 هزار نفر بود، یعنی بزرگترین شهر ایران کمتر از 5 درصد جمعیت 15 میلیونی آن زمان(1937) و مجموع شهرهای ایران کمتر از ده درصد جمعیت را در بر می گرفتند. جمعیت ایران بنابراین عمدتا جمعیتی روستایی و عشایری بود. اما همین جمعیت اندک شهری نیز که به نسیت روستائیان وضعیت نسبتا بهتری داشتند چون نزدیک به حاکمان و اربابان زندگی می کردند، در محله هایی عموما بدون بهداشت و با کمترین امکانات زندگی می کردند، نوعی از زندگی که امروز برای ما قابل تصور نیست، حیات خود را می گذراندند.