اتوواگنر (Wagnner) (۱۹۱۸-۱۸۴۱)، به نسلى تعلق داشت که سخت به صنعت خوشبین بود. وى نمى‌توانست تصور کند که روزگارى توسعهٔ صنعتى بر مشکلات شهرهاى بزرگ دامن خواهد زد. واگنر عقاید خود را هنگامى ابراز داشت که تأثیرات عقاید زیته به منتهاى خود رسیده بود و فکر ایجاد نواحى سرسبز و خرم در قسمت‌هاى مسکونى شهر،یکى از راه‌هاى رهائى از زشتى موجود در این قسمت‌ها به‌نظر مى‌رسید. واگنر از آغاز متوجه شد که این راه‌حل کافى نیست و مدت‌ها بعد، واقعیات صحت نظر او را ثابت کرد. بصیرت و نیروى فعال واگنر، که در بسیارى از کارهاى معمارى او هویدا است، در عرصهٔ شهرسازى انگار به‌نوعى فلج دچار مى‌شود. به‌عنوان مثال، از نقشه کاملى که واگنر براى محله‌اى مسکونى در وین به‌‌منظور پیشگیرى از رشد آشفتهٔ این محلات طرح کرد، یاد مى‌نمائیم. در این طرح، واگنر فضائى باز و نسبتاً وسیع را در مرکز محله پیش‌بینى نموده بوده که خود آن را ”مرکز تنفس“ محله مى‌نامید. اما، طرح به‌اندازه‌اى تقیدى و بدون تحرک است که عدم تحرک آن از نقشهٔ پاریس توسط هاسمان به مراتب بیشتر است. در این طرح، آپارتمان‌هاى مسکونى پنج طبقه که ساختن آنها در تمام شهرهاى بزرگ اروپا در آن زمان معمول بود، تکرار مى‌شود. شاید، واگنر نمى‌توانست طرح تازه‌اى براى این محلات تهیه کند. اما، چه از طرح واگنر و چه از طرح سایر شهرسازان قرن نوزدهم، چنین گمان مى‌رود که شاید تمام امکانات شهرسازى آزمایش شده‌اند و هیچ راه تازه‌اى وجود نداشته است. در حقیقت، قدرت سامان دادن به شهر با توجه به مسائل موجود از میان رفته بود.

واگنر از جمله اولین کسانى بود که دریافت شهر مدرن باید براساس احتیاجات ساکنین آن طرح شود. احتیاجاتى که برحسب انواع مختلف مردم تفاوت دارد. توجه اصلى واگنر، معطوف به ایجاد محیطى سالم براى طبقات متوسط مردم بود و مى‌دانست براى سکونت همین طبقات نیز، احتیاجات مختلف طرح‌هاى متفاوت را ایجاب مى‌کند. واگنر خواستار شد نواحى ”مالکیت عمومی“ یابند تا قیمت زمین دستخوش سودجوئى زمین‌بازان قرار نگیرد و نظارت بر گسترش شهر میسر باشد. واگنر معتقد بود، گسترش شهر مانند گذشته نمى‌تواند کورکورانه صورت گیرد و معمارى مغلوب سودجوئى (زمین‌خواران) شود.