شهر واقعیتی است که به دلیل برخی ابعادش از حوزه علوم اجتماعی و حتی علوم انسانی خارج می شود و می توان آن راصرفا در بعد فضایی اش مورد بررسی و تحلیل قرار داد.
در این میان انسان شناسی نیز به دنبال ارایه تعربف خاصی از فضای شهری وفضای اچتماعی و تاثیر متقابل و تعاملی این فضا و عامل انسانی است.
اگر در مسیر رفت و آمد روزانه خود به محل کارمان تصمیم بگیریم فقط به نمای ساختمان‌های موجود و یا در حال ساخت بدنه خیابان‌ها توجه بیشتری کنیم یک سوال اساسی به ذهن متبادرمی شود: نمای ساختمانها متعلق به کیست؟کشور ایران که یکی از کهن ترین تمدنهای بشری را دارا است، از دیرباز مورد توجه جهانگردان داخلی و خارجی قرار داشته و علاوه بر صنایع دستی فراوان، بناها و ساختمان‌هایی با معماری چشمگیر و عظیم را در خود جای داده است که سبک‌های زیبای معماری را به جهانیان عرضه کرده است؛ از ارگ بم، زیگورات چغازنبیل، تخت جمشید، پاسارگاد، طاق کسری و… گرفته، تا میدان نقش جهان...
کالبد شهر به مثابه ی محیط زندگی انسان تاثیر ژرفی بر هویت فرد دارد . احساسات فرد در محیط و تحت تاثیر آن شکل می گیرد . محیطی که فرد را بپذیرد ، نیازهای انسانی او را برآورده کند ؛ به او حسی از تعلق و آرامش می دهد و فرد برای حفظ و بقای آن تلاش خواهد کرد . در چنین محیطی است که افراد خود را از محیط زندگی و جامعه ای که در آن بستر شکل گرفته است جدا نمی دانند و هویت خود را در رابطه با محل سکونت خود تعریف می کنند .