یکی از مهم‌ترین جنبه‌های حضور انسانی در فضاهای شهری که سبب سرزندگی و پویایی این فضا‌ها و نیز افزایش نقش اجتماعی آنها می‌شود، حرکت پیاده است. از سویی دیگر، گرچه فضاهای شهری موارد گوناگونی چون میدان‌ها، ورودی‌ها، حاشیه‌های ساحلی و کناره‌های آب، پله‌ها و… را شامل می‌شوند اما شاید بارز‌ترین عرصه عمومی که می‌تواند به عنوان بستری برای پیاده روی در نظر گرفته شود، مسیر‌ها و به ویژه خیابان‌ها باشند.
اگر در مسیر رفت و آمد روزانه خود به محل کارمان تصمیم بگیریم فقط به نمای ساختمان‌های موجود و یا در حال ساخت بدنه خیابان‌ها توجه بیشتری کنیم یک سوال اساسی به ذهن متبادرمی شود: نمای ساختمانها متعلق به کیست؟کشور ایران که یکی از کهن ترین تمدنهای بشری را دارا است، از دیرباز مورد توجه جهانگردان داخلی و خارجی قرار داشته و علاوه بر صنایع دستی فراوان، بناها و ساختمان‌هایی با معماری چشمگیر و عظیم را در خود جای داده است که سبک‌های زیبای معماری را به جهانیان عرضه کرده است؛ از ارگ بم، زیگورات چغازنبیل، تخت جمشید، پاسارگاد، طاق کسری و… گرفته، تا میدان نقش جهان...
به جز عنصر سیاسى که به نامهاى مختلف دارالخلافه، دارالاماره و دارالحکومه و نهایتاً ارگ وجود داشتند، شهرهاى دوره اسلامى داراى دو پایه اصلى بودند: مسجد جامع و بازار. مسجد جامع مرکز مذهبى – سیاسى بود و به عنوان مرکز روحانى شهر و منطقه زیر نفوذ آن، در محل مناسبى بنا مىگردید. «مسجد جامع گاه به منزله مقر حکومت پیوند دهنده مذهب با حکومتبوده است مانند مساجدى که دارالاماره بوده اند همانند ارگ تبریز که به عنوان مسجد ساخته شد ولى بعدها مقر حکومت گردید.
مردم تهران هر روز عمارت بلند مرتبه ای را که در میان هاله ای از دود و مه نشسته بر صورت شهر از دور نمایان است می بینند ، ساختمان بلندی که می گویند چهارمین برج مخابراتی جهان است .ایده ساختن یک نماد جدید برای شهر تهران از اوایل دهه ۷۰ ایجاد شد از همان دوران بود که شهرداری تهران تحقیقات گسترده ای را برای پیدا کردن محلی مناسب برای ساختن این نماد جدید و طراحی آن آغاز کرد و سرانجام پس از بررسی و مطالعه ۱۷ نقطه شهر تهران مانند تپه های عباس آباد و کوی بی بی شهربانو سرانجام تپه های کوی نصر ( گیشا ) برای آن انتخاب شد.
خلاف مطالعات و تجربه های فراوان در زمینه «فرم شهر» و سازمان بصری شهری امروزی، می توان گفت که هنوز مبانی و روش های مطلوب، علمی و مورد قبول عام برای آن تدوین نشده است. در واقع به دلیل ابعاد وسیله کالبدی _ فضایی شهرهای جدید و دخالت نیروهای متعدد و متضاد در شکل گیری و توسعه آنها، نمی توان به سادگی کیفیت بصری و سیمای کالبدی شهرها را تحت بررسی، انتظام و نظارت قرار داد.
شهر دارای نظامی از ساز و کار است و شهروند به صورت ذهنی از ترکیب ادراکات خود از عناصر موجود در محیط و برقراری رابطه ای میان آنها مفهوم ذهنی معادل از واقعیت شهری که در آن ساکن است را می سازد. بنابراین در ذهن ساکن، شهر واجد یک هویت کلی است که توسط عقل ادراک می شود و در این ادراک نظام مند از شهر، شهر موجودی دارای «وحدت» است که شرایط ایجاد یک «کل» را دارا باشد.
اگر رنسانس در جست و جوی یافتن حکمت عملی و کاربردی در بازگشت به مفاهیم کهن و نوپردازی آنهاست وسعی دارد که فضای شهر خویش را بر این مبنا رقم زند، انقلاب صنعتی با عرضه حکمت عملی خویش مفهوم فلسفی جدیدی از شهر را به دست می دهد. اگر در دوران قدیم فلسفه از طریق حکمت عملی چهره شهر را می آراست و فضای آن را می پرداخت، در دوران جدید فلسفه شهرسازی راه خویش را از حکمت عملی آن جدا می کند؛ اندیشه و عمل از هم دوری می جویند
نمای هر ساختمان در شکل‌دهی به مجموعه شهری که در آن حضور دارد، موثر است. اگر به نمای یک ساختمان بدون در نظر گرفتن نمای دیگر ساختمان‌های شهر توجه شود، همگونی نمای شهری در مجموع از بین می‌رود.
به نقل از پایگاه اطلاع رسانی شهرسازی و معماری، بررسی آماری نشان دهنده این موضوع است که در هر سال ۵۰ میلیون نفر به جمعیت شهر نشین کشورهای در حال توسعه اضافه می‌شود. در ایران نیز شهر نشینی طی دهه‌های گذشته با شتاب فزاینده ای گسترش یافته و همچنان این روند ادامه دارد.
در حقیقت یک ریشه مشترک منشآ خطرهای اجتماعی و محیطی است و آن شناخت ناکافی از معلولان و نیازهای آنهاست . به عبارتی روشن تر اگر معلولی در جامعه حیثیتش خدشه دار می شود یا اگر نمی تواند از جدول مرتفع حاشیه خیابان بگذرد , هر دو بر می گردد به عدم شناخت او که اولی از سوی جامعه و دومی از جانب مسئولانی است که متولی شهرسازی هستند.
فضاهای شهری با روشنایی برای زندگی در شب طراحی می شوند. یکی از نقایص معماری و شهرسازی ما در این است که همه طراحی ها با احتساب نور خورشید انجام می شود.به عبارتی با تاریکی هوا تمامی خلاقیت ها و هنرهایی که برای آن کوشش شده، یکباره در تاریکی شب محو می شود. زندگی شهری و بالطبع الزامات اقتصادی مرتبط با آن ایجاب می کند که دامنه فعالیت های انسانی از طول روز گذشته و تا پاسی از شب ادامه یابد.