در عرصه اقتصاد نوین و فناوری جدید ، تنها مللی موفقند که از برنامه ریزی های جامع و طراحی های مختلف بهره کافی گرفته باشد ؛ از این رو تدوین و استفاده از انواع برنامه ریزی های ملی ، ناحیه ای و محلی ، ضرورتی اجتناب ناپذیر می نماید. در ایران سابقه مطالعات و برنامه ریزی های ناحیه ای به دهه های گذشته برمی گردد ولی در عمل هیچ گاه نتوانسته است توفیق چندانی به دست آورد ، چرا که تعارض میان برنامه های بخشی و ناحیه ای و به عبارتی عدم سازگاری بین این دو نوع برنامه ریزی ، همواره به نفع برنامه های بخشی تمام شده و برنامه ریزی های ناحیه ای را محدود به اسناد اداری کرده است و از این جهت رویکرد جدیدی را می طلبد.( دلیر چاپ 1387 )
